Omgaan met iemand die dementie heeft, is moeilijk. Je begrijpt de ander niet meer zoals je gewend bent. Hij of zij zegt onbegrijpelijke dingen. Degene kan het koffiezetapparaat ineens niet meer bedienen, of probeert de bloemen in een glas te zetten in plaats van in een vaas. Het vraagt veel van je om je geen irritatie te laten blijken, niet in huilen uit te barsten, en geduldig en rustig te blijven. Het vraagt heel veel van je.
Zo is het mij vergaan met mijn moeder. Ze had vasculaire dementie en Alzheimer en is op 16 september twee jaar geleden overleden.
In het begin was ik alleen maar aan het worstelen hoe ermee om te gaan. Ik voelde me bijna continu machteloos en schuldig. Gaandeweg echter, heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen de dementie en het verlies van vermogens om te kunnen functioneren.
Tips
Ik heb geleerd om in het nu te zijn, zodat ik beter kon omgaan met mijn moeder en haar dementie. Ik heb geleerd me te verwonderen en nieuwsgierig te zijn. Ik heb geleerd om open vragen te stellen. Ik heb mijn moeder beter leren kennen, op zielsniveau. Ik heb geoefend in accepteren met dat wat er is. Ik heb mezelf meer leren accepteren. En niet te vergeten, ik heb geleerd dat dementie een les voor het leven is voor alle partijen.
Als er aan de buitenkant steeds meer wegvalt, blijft de binnenkant over. Precies daar, van binnen, huist onze ware aard, ons mens-zijn, en die is puur natuur. En dat is wat we over de ander en over onszelf mogen ontdekken bij dementie.
In mijn boek ‘De schoonheid van dementie‘ lees je meer over mijn ervaringen en vind je herkenning.